Wanneer WIE IS BOB in het vorige deel als kaartspel werd belicht, maakte je misschien de bedenking dat de spelers over de nodige verbaal-communicatieve vaardigheden moeten beschikken om de doelstelling van het spel effectief te bereiken: zorgvragers grondig leren kennen en ontdekken wat iemand belangrijk vindt of nodig heeft om van een kwaliteitsvol leven te genieten. Je hebt je misschien de vraag gesteld 'Wat als een zorgvrager zich verbaal moeilijk kan uitdrukken en niet meer onder woorden kan brengen wat hij of zij voelt, wenst, denkt, beleeft of droomt?'. Bij het bekijken van het voorgaande deel heb je misschien - en volledig terecht - de bedenking gemaakt wat WIE IS BOB kan betekenen voor zorgvragers die uitsluitend non-verbale signalen geven die wij als zorgverlener moeten interpreteren. Zonder stereotype voorbeelden te willen geven, denk ik maar aan de uitdaging om te begrijpen wat de betekenis of oorzaak kan zijn van het gelach, het gehuil of het geneurie van een zorgvrager met een ernstig verstandelijke beperking of van iemand in een late fase van dementie. Om die interpretatie te ondersteunen en het kritisch reflecteren over de betekenis van die non-verbale signalen te faciliteren, kunnen zorgverleners WIE IS BOB ook als observatie- en reflectie-instrument gebruiken. Meer daarover in het onderstaande, laatste videofragment!